У Жодзіна я сядзеў з двума бамжамі. І з двума «палітычнымі». Часта садзяць з бамжамі, каб «пакараць», калі арыштант супраціўляўся пры затрыманні. Гэта, вядома, не вельмі прыемна, таму што ты вымушана падзяляеш прастору з гэтымі людзьмі. І даводзіцца слухаць, што яны гавораць, таму што, нават калі ты з імі не размаўляеш, яны ўсё роўна сядзяць і распавядаюць свае гісторыі. Звычайна ва ўсіх гэтых гісторыях няма ні фішкі, ні маралі. У аднаго з бамжоў такая гісторыя: «Заходжу ў дом, шукаю грошы, шаруся па скрынях, але нічога не знаходжу. Потым гляджу каля ўваходу: О! Нейкая сумка! Адкрываю, а там сала, каўбасы, мяса.... Ну, я набраў адтуль усяго. І тут як раз чую: гаспадары прыязджаюць. Ну, я хуценька выйшаў праз задні ўваход, пералез праз плот і пайшоў сабе. Ну і з гэтым мясам што я зрабіў? Частку з'еў, частку вымяняў на бухло, а частку прадаў».